W tym roku wiosna kazała na siebie czekać wyjątkowo długo! Doczekaliśmy się jednak, a razem z wiosną obudziły się… muchy. Współcześnie mamy cały wachlarz sposobów na radzenie sobie z ich niezbyt przyjemną obecnością, a jak rozprawiano się z nimi dawniej? Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu” pisał :
„Wtem pomiędzy ich usta mignęła znienacka
Naprzód mucha, a za nią tuż Wojskiego placka.”
Placka – czyli packa używana namiętnie przez Wojskiego do pogoni za muchami, była kawałkiem skóry przytwierdzonym do kijka.
Kolejnym znanym do dzisiaj sposobem walki z muchami są lepy, które dawniej wykonywano ze skrawków papieru pergaminowego, powleczonego klejem. Specyfik ten należało przygotować poprzez wolne podgrzewanie ze sobą 2 części mastyki, 70 części kalafonii oraz 32 części oleju rzepakowego. Sposób ten opisano w przedwojennym poradniku „Kultura i życie domowe”.
Dawniej na wsiach gotowano także zupę z muchomorów, które często wykorzystywano jako truciznę przeciwko muchom. Stąd też ich nazwa: mucho + mor (uśmiercanie, zaraza). Po raz pierwszy użył jej botanik Feliks Berdau w 1876 roku. Grzyby te wykorzystywano na kilka sposobów. Kapelusze posypywano cukrem i zostawiano na spodeczku, gotowano z nich słodką zupę lub wysuszone grzyby zaparzano słodzonym mlekiem. Sposób ten został wyparty wraz z pojawieniem się nowoczesnych środków chemicznych.
W zbiorach działu etnograficznego posiadamy przedmiot, który używany był przez darczyńców jako tak zwana muchołapka. Jest to szklane naczynie z korkiem lub bez o kulistym kształcie, w którym umieszczano różne mikstury mające zwabić muchy. W tym celu używano roztworu wody z cukrem, słodkiej serwatki, mleka, wywaru z ziół czy wspomnianych już muchomorów. Właściwa muchołapka posiadała wtopione trzy nóżki oraz otwór w dolnej części, przez który do środka dostawały się muchy (a także inne owady), zwabione słodkim zapachem. Górna część była zamykana dołączonym szklanym korkiem lub w przypadku jego braku – kawałkiem papieru.
