W 2024 roku przypada 60. rocznica powołania w Zasadniczej Szkole Zawodowej dla Pracujących
I klasy w zawodzie koszykarskim. Klasa ta działała przy Rejonie Leśnej Produkcji Niedrzewnej „Las”. Należało do niej 40 dziewcząt w wieku 14-15 lat, które teoretyczną naukę zawodu rozpoczęły
1 września 1964 r., a praktyczną dwa tygodnie później, kiedy z Rudnika nad Sanem, do Trzcianki przyjechali Państwo Sawiccy. Warunki, w których młodzież miała zdobywać nowe umiejętności nie były zachęcające…Zajęcia odbywały się w baraku wynajętym od PKP niespełniającym wymogów bezpiecznej pracy. Nie przeszkodziło to jednak w szybkim rozwoju nowego rzemiosła w Trzciance
i coraz większej popularności wyrobów z wikliny na rynku nie tylko polskim, ale i zagranicznym.
Po kilku latach oczekiwania w wyniku połączenia Rejonu Produkcji Leśnej Niedrzewnej z tartakiem, koszykarze doczekali się nowego pomieszczenia przy ulicy 27 Stycznia. Kolejne lata, to następne sukcesy. Produkty z Trzcianki były w większości wysyłane za granicę, m.in. do Danii, Francji czy Włoch. W 1973 r. znacząco poprawiły się warunki pracy koszykarek. Otrzymały one nowo wybudowany budynek w sąsiedztwie tartaku. W końcu znalazło się miejsce na jasną halę, zaplecze socjalne z prawdziwego zdarzenia oraz dużą stołówkę udekorowaną wikliną przez Tadeusza Sawickiego.
Z okazji X-lecia koszykarstwa w Trzciance w muzeum zorganizowano wystawę artystyczno-użytkowych wyrobów plecionkarskich. Miejscowe wyroby prezentowano także na targach krajowych oraz międzynarodowych. Zapotrzebowanie na miejscowe rękodzieło było wciąż duże, niestety brakowało rąk do pracy, która nie była łatwa. Nie można jej było zmechanizować – od początku do końca było to dzieło ludzkich rąk.
I klasy w zawodzie koszykarskim. Klasa ta działała przy Rejonie Leśnej Produkcji Niedrzewnej „Las”. Należało do niej 40 dziewcząt w wieku 14-15 lat, które teoretyczną naukę zawodu rozpoczęły
1 września 1964 r., a praktyczną dwa tygodnie później, kiedy z Rudnika nad Sanem, do Trzcianki przyjechali Państwo Sawiccy. Warunki, w których młodzież miała zdobywać nowe umiejętności nie były zachęcające…Zajęcia odbywały się w baraku wynajętym od PKP niespełniającym wymogów bezpiecznej pracy. Nie przeszkodziło to jednak w szybkim rozwoju nowego rzemiosła w Trzciance
i coraz większej popularności wyrobów z wikliny na rynku nie tylko polskim, ale i zagranicznym.
Po kilku latach oczekiwania w wyniku połączenia Rejonu Produkcji Leśnej Niedrzewnej z tartakiem, koszykarze doczekali się nowego pomieszczenia przy ulicy 27 Stycznia. Kolejne lata, to następne sukcesy. Produkty z Trzcianki były w większości wysyłane za granicę, m.in. do Danii, Francji czy Włoch. W 1973 r. znacząco poprawiły się warunki pracy koszykarek. Otrzymały one nowo wybudowany budynek w sąsiedztwie tartaku. W końcu znalazło się miejsce na jasną halę, zaplecze socjalne z prawdziwego zdarzenia oraz dużą stołówkę udekorowaną wikliną przez Tadeusza Sawickiego.
Z okazji X-lecia koszykarstwa w Trzciance w muzeum zorganizowano wystawę artystyczno-użytkowych wyrobów plecionkarskich. Miejscowe wyroby prezentowano także na targach krajowych oraz międzynarodowych. Zapotrzebowanie na miejscowe rękodzieło było wciąż duże, niestety brakowało rąk do pracy, która nie była łatwa. Nie można jej było zmechanizować – od początku do końca było to dzieło ludzkich rąk.
Jeżeli interesują Państwa dalsze losy trzcianeckiego wikliniarstwa, to już teraz zapraszamy na przyszłoroczne obchody jego 60.lecia.
W powstaniu wystawy nieoceniona będzie Państwa pomoc! Chętnie spotkamy się z osobami, które pracowały w trzcianeckich zakładach i które podzielą się z nami tajnikami swojej pracy. Oprócz wspomnień poszukujemy pamiątek takich jak zdjęcia czy dokumenty. Zapraszamy do kontaktu pod numerem telefonu 672162446 lub adresem mailowym mzntrzcianka@wp.pl
