Na zbliżający się wielkimi krokami weekend polecamy lekturę postu przybliżającego losy Trzcianeckiej Fabryki Mebli, która na początku swojej powojennej działalności funkcjonowała pod nazwą Państwowy Zakład Przemysłu Drzewnego nr 1 w Trzciance. Kierownikiem został Grandys, a zastępcą technicznym Bortkiewicz. Produkcję kompletów kuchennych i biurek rozpoczęto w styczniu 1946 r. w pomieszczeniach przy ul. Sikorskiego 3. Jednocześnie prowadzono usługi w zakresie stolarki budowlanej, a od lipca 1946 r. uruchomiono zakład przy ul. Żeromskiego 3.
Wcześniej, bo 8 listopada 1945 r. przystąpiono do zorganizowania zakładu nr 2 przy ul. Matejki 21. Kierownikiem został Stanisław Elegańczyk, a zastępcą technicznym Aleksander Misiurny. Uruchomienie zakładu nr 2 nastąpiło 1 lutego 1946 r. Produkowano różny asortyment, m.in. komplety kuchenne, pokoje stołowe, szafy biurowe, łóżka i łóżeczka. Stan zatrudnienia na koniec 1946 r. wynosił 76 pracowników, w tym 9 pracowników umysłowych.
Głównym problemem tamtych lat był brak materiałów i na tym koncentrowała się cała uwaga kierowników. Różnorodność produktów musiała zostać zmniejszona. Odczuwalny był także brak wykwalifikowanych pracowników.
W 1948 r. zakłady nr 1 i 2 zostały połączone w jeden zakład funkcjonujący pod nazwą Wielkopolskie Zakłady Przemysłu Drzewnego w Trzciance. Dyrektorem został Stanisław Elegańczyk, kierownikiem technicznym Aleksander Misiurny, a przewodniczącym nowo wybranej Rady Związków Zawodowych został Filipiak.
W 1949 r. dyrektorem zakładu został Aleksander Brodziak, a przewodniczącym Rady Zakładowej Franciszek Chwarścianek. Produkowano w nim szafy 3-drzwiowe w okleinie dąb, tapczany, fotele, biurka, stoły i płyty stolarskie. Pracownicy od tego roku pracowali na akord, niestety nie otrzymywali swoich wypłat w terminie. Problemem był także brak materiałów. Przy zakładzie działały organizacje polityczne i społeczne, np. Liga Kobiet.
1 stycznia 1962 r. Trzcianecka Fabryka Mebli, Złotowskie Fabryki Mebli w Krajence, Oddział Wronieckiej Fabryki Mebli w Krzyżu zostały połączone w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą Trzcianeckie Fabryki Mebli z siedzibą dyrekcji w Trzciance. Organizacja połączonych przedsiębiorstw była dużym wyzwaniem, którego podjął się dyrektor Jan Górski oraz zastępca dyrektora do spraw technicznych Jan Grygiel. Głównym księgowym został Zenon Półjanowski, a kierownikiem zakładu Trzcianka Władysław Mleczek. Przy Fabryce działała orkiestra dęta, której pierwszy występ miał miejsce 1 maja 1948 r., kiedy to nieliczna grupa pracowników poprowadziła uroczysty pochód majowy pod nadzorem kapelmistrza Marcina Jędraszczaka. W następnych latach występy orkiestry uświetniały rozmaite miejscowe uroczystości.
Kolejne lata przyniosły uporządkowanie pod względem organizacyjnym oraz płacowym. Nastąpił znaczny wzrost wydajności pracy w stosunku do roku poprzedniego. Produkowano komplety stołowe, szafy, stoły i biblioteki wykończone w różnych odcieniach okleiny. Inwestowano w nowoczesne technologie, co pozwoliło poprawić jakość wyrobów. Przedsiębiorstwo z sukcesami brało udział w spartakiadzie, organizowało wczasy pracownicze nad morzem, kolonie letnie, spotkania w Zakładowym Klubie „Amico”, turnieje brydża sportowego, tenisa stołowego i siatkówki, a także posiadało żłobek w Trzciance i przedszkole w Krajence. Asortyment Trzcianeckich Fabryk Mebli był popularny poza granicami kraju. Szczególnie w Finlandii, Szwecji, Norwegii, Holandii oraz Francji. To spowodowało wzrost zatrudnienia pracowników o prawie 15 %. Produkcja nieustannie się rozwijała, chociaż stałym problemem była nieterminowość wykonawców odpowiedzialnych za modernizację hal, a także strata czasu pracy spowodowana chorobami pracowników oraz pracą społeczną.
W 1970 r. nastąpiła zmiana na stanowisku głównego księgowego. Pełniącego dotychczas tę funkcję Zenona Półjanowskiego zastąpił Ryszard Sawiński. Za najlepsze wyniki osiągnięte w 1970 r. załoga otrzymała Sztandar Przechodni Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego.
Kolejne lata to wzloty i upadki fabryki, w której w 1991 r. podjęto działania mające na celu prywatyzację. Była to szansa na jej przetrwanie w niepewnych czasach. Dyrektorem był wtedy Jan Kasprzak. Szczegóły przybliżone zostały w artykule Gazety Trzcianeckiej z 16 maja 1991 r. Niestety mimo starań zakład nie przetrwał i na stałe zniknął z krajobrazu Trzcianki – jego upadłość ogłoszono 19 września 1996 r.
Zachęcamy do uzupełniania brakujących opisów w galerii zdjęć.
